Pierwszy naprawdę wolny weekend od bardzo dawna... Siedzę w kuchni z kubkiem herbaty. Nie do końca rozbudzona, rozkoszuję się promieniami słońca wpadającymi przez okno... Grzeję zmęczone całym tygodniem ciało, myśląc o tym jak to dziś nic nie będę robić. Tylko gapić się w przestrzeń. Ewentualnie poczytam. Przyszykuję się do wieczornej imprezy. Ale przysięgam przed sobą, że będę leniuchować.

I wtedy patrzę w telefon. Nowy mail. Zdjęcia od Perfectamente Photography. I rzucam się do komputera, byle tylko je obejrzeć i pokazać Wam. Plany dotyczące całkowitego lenistwa wzięły w łeb.

Ktoś powie, że tak wygląda prawdziwa pasja. Ja się zaśmieję, że to już paranoja. A przynajmniej pracoholizm. Tak kochany!

The first free weekend since a looooong time... I'm sitting in the kitchen with a cup of tea in my hands. Not totally awaken, to delight in the rays of the sun... They heat my tired body, I think that today I will do nothing. Just stare vacantly. Maybe I will read a book. Prepare myself for the evening party. But I promise myself that I will laze.

And then I check my smartphone. A new mail. Photos from Perfectamente Photography. And I run to the computer, to watch them and show them to you. Damn! My plans about lazing have gone adrift.

People say that's true passion. I will tell that's paranoia. At least workaholic. Love it so much!

Czerń i róż - zestawienie równie tradycyjne, co kontrowersyjne. Kiedyś czytałam artykuł na temat współczesnych modowych buntowników. Tekst traktował głównie o kolorze różowym, który jest ponoć nową czernią. Nie dziwi mnie to - róż zawsze wywołuje zaciekawione spojrzenia i uwagi związane z tym, że: typowa blondynka nosi różowy; róż jest dla barbie; w różu chodzą tylko dziewczynki i głupie małolaty - i cała lista stereotypów na ten temat. Jednocześnie - wściekle różowe irokezy zawsze gościły na punkowych głowach, a neonowe różowe akcenty stały się już klasyką stylu cyber goth. Ba - od pewnego czasu obserwuję z zaciekawieniem trend pastel goth, który skradł mi serce i z którego regularnie podbieram elementy. Jednym z nich - jest pastelowy różowy.

Czy którakolwiek inna barwa wywołuje tyle dyskusji i skojarzeń? Nie zauważyłam.

Ja róż kocham. Bezgranicznie, choć bardzo długo dorastałam do jego noszenia. Przez wiele lat miałam w głowie zakorzeniony pogląd, że różowy jest lalkowaty. I dla głuptasów. I w ogóle - niefajny. Potem kupiłam pewną sukienkę (aż dziw, że jeszcze jej tu nie prezentowałam!), następnie wpadłam na najmroczniejszą kobietę jaką znałam wystrojoną w długą wściekle różową suknię... I zagrało mi. Tak po prostu. Poza tym odkąd zaczęłam patrzeć w lustro zwracam uwagę na to, które kolory grają z moją urodą - różowy jest na pierwszym miejscu, zdecydowanie. A tak długo z nim walczyłam!

Dziś prezentuję zestaw, w którym zdecydowałam się na najjaśniejszy odcień różu. Mocno rozbielony, pięknie pastelowy, doskonale współgra z czernią. Włochaty sweterek sprawdza się zimową porą. Oj, przed włochaczami też długo się chroniłam - ponoć drastycznie pogrubiają. Bzdura: nie faktura, a fason - to podstawa.

Bazę stanowi ukochana klasyczna mała czarna. Do niej peleryna. Prostota. Tylko dodatki wyraziste - koronkowe rajstopy, ciężkie buty, naszyjnik z koralików, które z daleka zdają się być przyklejone do ciała... I ciemny makijaż - element konieczny jeśli jednak chcemy zaakcentować mroczną stronę naszej duszy. U mnie akcent padł na usta.

Gdybym miała posługiwać się standardami i klasyfikacjami, powiedziałabym, że to taki pastel goth dla dorosłych. Do pracy, do biura czy na uczelnię. Ale jak to ja, buntuję się przeciwko etykietom. Dlatego - zestaw oceńcie sami, po swojemu. I może, jak dotarliście aż do końca tekstu, podzielicie się swoim zdaniem na temat różu?

Ach, zapomniałabym! Autorem zdjęć jest Mateusz Leszner - jego prac jeszcze tu nie było. Jak Wam się podoba efekt naszej pierwszej (mam nadzieję: nie ostatniej) współpracy? :)

Wyższy poziom luzu - są takie dni, gdy moje zestawy tworzą się same. Zgodnie z zasadą "co z szafy wypadnie" (lub w wersji mniej ekstremalnej: "co w ręce wpadnie"). Jest to opcja wyjątkowo praktyczna, gdy życie przyspiesza (a u mnie ostatnio nabrało wręcz prędkości ekstremalnej), a poranny mrok zniechęca do strojenia. Wstawanie o piątej rano, by dowlec się na uczelnię - brr, nigdy tego nie polubię.

Gdybym miała znaleźć jedno słowo, którym opisałabym ten zestaw byłby to: gotycki menel. Dobra, to są dwa słowa. Choć na ogół preferuję zestawy z domieszką wampirzej elegancji, od czasu do czasu lubię zdecydować się na kompletny luz i mrok. Właściwie wszystko z tego zestawu już widzieliście: bluzka od Queen of Darkness gości u mnie od niedawna, ale szybko pnie się w górę w rankingu ubrań ulubionych (ten wielki golf jest wyjątkowo kobiecy, a fason oversize spełnia wszystkie moje wymogi), natomiast legginsy od RockZone.pl ciągle stanowią swoistą zagadkę - zachwycam się ich pięknem, jednocześnie szukając połączeń, które mnie zadowolą. Buty - najwygodniejsze jakie mam w swojej szafie. Bo choć kocham obcasy, to czasem nogi proszą o święty spokój.

Co myślicie o tym zestawieniu? Pozwalacie sobie czasem na kompletny luz czy jednak elegancja ponad wszystko?

Od jakiegoś czasu testuję dla Was lakiery od AllePaznokcie - stopniowo sprawdzam ich jakość, wytrzymałość i oceniam ogólne wrażenia. Dotychczas wszystkie dostawały bardzo pozytywne noty. Dziś pora na kolejny lakier - czy powtórzy sukces poprzedników?

Jakie było moje zdziwienie, gdy rano otwierając szafę stwierdziłam, że to jeden z tych dni gdy rozpaczliwie krzyczę "nie mam się w co ubrać!". Tak, zdarza się. Konkursu jednak nie chciałam odpuszczać - nie chodzi o wygrywanie, a o frajdę z próbowania. Kolejny problem się pojawił, gdy dotarło do mnie, że biała koszula (na którą miałam pomysł) właśnie kręci się... w pralce. A zegar tykał - piękna pogoda nie trwa wiecznie, szczególnie w styczniu.

Ostatecznie - postawiłam na zestaw codzienny. Taki, w którym mogę biegać, latać, skakać i załatwiać milion spraw. W sumie odpowiedni na dziś, bo choć mamy ponoć wolne, to ja od rana pracuję - nie czysto zawodowo, ale jednak blogowanie, pisanie, programowanie i spraw na mieście załatwianie - to też swego rodzaju praca. Połączyłam więc wygodne buciory, legginsy, t-shirt, narzutkę w paski, a na wierzch - pelerynę z Queen of Darkness. Dobra, trochę ściema - gdybym miała tak lecieć teraz na zakupy to bym umarła z zimna. Ale mimo wszystko peleryna mnie zaskoczyła - choć jest cienka i niepozorna to ładnie grzeje w plecy. Wystarczyłby mi sweter pod nią bym już nie musiała narzekać na temperaturę.

Nawet jestem zadowolona z tego co mi wyszło - ot, taki wampir codzienny. A przecież oto w tym blogu chodzi, bym się nie przebierała, tylko zestawy dla mnie typowe pokazywała.

Na koniec - wiadomo, konkurs to konkurs. Jakby komuś się spodobało i chciało kliknąć HYPE (na samym dole) - byłoby mi miło :)

Niektórzy piszą postanowienia noworoczne. Ja - podsumowania. Zdecydowanie bardziej motywuje mnie patrzenie wstecz, odnotowywanie tego co się udało i planowanie, że w tym roku zrobię jeszcze więcej niż wymyślanie rzeczy, o których za tydzień nie będę pamiętać. Próbowałam wielokrotnie - i takie wnioski wyciągnęłam.

Podsumowanie dotyczące wszystkich swoich sukcesów zrobiłam na Rozkoszach Umysłu - swoim oficjalnym blogu, na którym o wiele więcej gadam. LINK dla zainteresowanych. Tutaj, ponieważ jest to blog skupiający się na ciuchach - robię podsumowanie... stylizacyjne, jakżeby inaczej! 

Gdy zaczęłam dzisiaj zbierać te zdjęcia nie chciało mi się wierzyć, że aż tyle notek "ciuchowych" udało mi się przygotować... A i tak czuję ciągły niedosyt. 42 stylizacje! Niektóre były lepsze, inne gorsze. Czasem zdjęcia trafiały się z "przypadku", innym razem zdolności fotografa przewyższały mój stylizacyjny szał. Bywało różnie, na pewne posty patrzę z łezką wzruszenia w oku, na inne - z łzami rozpaczy, że nie przyłożyłam się bardziej. Ale nie żałuję żadnego! Który zestaw jest Waszym ulubionym?

Dziękuję Wam, że byliście tu ze mną przez cały ten rok - komentowaliście, obserwowaliście, kibicowaliście. Ten blog, będący dość szalonym pomysłem, okazał się jednym z fajniejszych zajęć jakich się podjęłam. Dał mi nowe znajomości, nowe doświadczenia, nawet różne okazje do rozwoju zawodowego. Dziękuję za każdą chwilę, którą spędziliście tutaj. W 2015. obiecuję Wam jeszcze więcej dawać z siebie! Lubię to swoje miejsce w sieci, a co. Ponadto dziękuję wszystkim fotografom, z którymi miałam przyjemność współpracować - czym byłby bowiem blog ciuchowy bez zdjęć? ;) Dziękuję (kolejność przypadkowa): Weronice Achrem, Weronice Szczepańskiej, Pawłowi Kryzie, Necronaut, Perfectamente Photography, Izie Budzyńskiej, Klaudii Woźniak, Agacie Bączkiewicz, Patrycji Artowicz, Sylwii Silvo Pisarczyk oraz mojemu tacie, który odkrył co znaczy mieszkać z blogerką (i do czego służą poszczególne opcje w lustrzance).