all photos by Agnieszka Halka, Lizard TV - Studio

Gdy pierwszy raz założyłam na siebie tę koszulę - długą, asymetryczną, tiulową, z grzecznym kołnierzykiem i listwą ukrywającą guziki - usłyszałam, że wyglądam jak ksiądz. Kto mnie zna, ten wie, że ów epitet potraktowałam jako komplement. To nugotyckie cudo kupiłam w H&M - jestem zakochana w najnowszej kolekcji Divided (tej z szarą metką, bardzo charakterystycznej). Gdy w oko wpadła mi olbrzymia tiulowa koszula - długo się nie zastanawiałam. Ponieważ jestem kurduplem, a fasony preferuję over size - okazało się, że koszula na mnie przypomina suknię, z jednej strony sięgając prawie do ziemi. Minimalistyczna doskonałość.

Dobór ogromnego krzyża był dość oczywisty. Głównie z uwagi na pierwsze skojarzenie, jakim zostałam uraczona. To srebrne cudo jest w mojej kasetce z biżuterią od zawsze - nie mam pojęcia gdzie i kiedy je kupiłam (dostałam?). Wiem tylko, że długo leżało splątane z innymi wisiorami, czekając, aż znów poczuję przypływ mrocznej mocy. Doczekało się.

Ponieważ koszula jest wykonana z tiulu - wybór legginsów był najprostszym posunięciem. Zdecydowałam się na model z Zary, który kilka lat temu (nim jeszcze tregginsy były w modzie) kupiłam na wyprzedaży. Przeszycia na kolanach i zamki na bokach łydek podkręciły stylizację w stronę rockowego luzu. A co lepiej podkreśla rockową nonszalancję, jeśli nie creepersy?

Te skórzane cudeńka od firmy T.U.K. przywiozłam w wakacje z Mediolanu. Dałam za nie kilkanaście (!!!) euro. Potem rozważałam ich sprzedaż - okazało się, że T.U.K.i są bardzo płaskie, a ja mam małą stopę, ale z wysokim podbiciem. Na szczęście sprucie jednej nitki uratowało sytuację. Potrzeba matką wynalazków!

Zdjęcia wykonała Agnieszka Halka z Lizard TV - Studio. Po raz drugi miałam przyjemność gościć przed obiektywem tej niezwykle utalentowanej kobiety. Uwielbiam!

Natomiast za tło robiła poznańska restauracja - Avocado - Restaurant & Wine. Mieszanki herbaciane mają wyborne, na pewno tam wrócę spróbować innych pyszności, których karta była pełna.

Co myślicie o takiej hiper-mrocznej stylówie? ;) Piszcie!

Udanego tygodnia,

VamppiV

PS: Poznaniacy! Przypominam, że w sobotę widzimy się w galerii Półwiejska_2. Wpadnijcie posłuchać mnie oraz innych blogerek. Więcej o wydarzeniu Fashion for you tutaj.

Szarości. Kiedyś ich nie lubiłam. Dzisiejszy post zdominowały. Jest coś fajnego w odcieniach pośrednich między czernią, a bielą.

Dni są coraz chłodniejsze, co sprzyja noszeniu warstw. To zdecydowanie największa zaleta jesieni i zimy. Dzisiejszą stylizację zdominował sweter. Jest na tyle długi (tylko z przodu, plecy ma krótkie, dzięki czemu jest niezwykle praktyczny gdy się siedzi) bym mogła okryć się nim jak płaszczem. Uroczy czarny włochacz przyjemnie grzeje, sprawdza się doskonale w bezwietrzne dni. Ten, w którym robiłyśmy film i zdjęcia bezwietrzny nie był (co widać po mojej fryzurze), ale cóż - czego się nie robi dla pięknych kadrów.

Bazę stylizacji stanowi melanożowa spódniczka i najzwyklejsza w świecie koszulka. Lubię zabawę długościami, szczególnie ten efekt, gdy spódniczka jest krótsza od okrycia wierzchniego. 

Dodatki musiały być "moje" - wyraziste. Znowu modne są szale w kratę, a ja kratkę zawsze lubiłam (kojarzycie tweedową spódniczkę w kratę, która gościła na blogu jakiś czas temu? jeśli nie - KLIK!). Wykopałam więc z pudła z dodatkami to szare kraciaste cudo. Nie wiem ile ma lat, ale na pewno dużo - to kolejna z rzeczy znalezionych w szafie mamy (taty? dyskusja trwa). Vintage jak się patrzy. Ostatnio same perełki wygrzebuję.

Na podobne buty polowałam od co najmniej roku. Kiedyś wypatrzyłam identyczne na manekinach w H&M - jakie było moje zdziwienie, kiedy sprzedawczyni wyjaśniła, że to nie są buty na sprzedaż - szewc im je przerobił specjalnie na potrzeby manekinów. W końcu jednak znalazłam wymarzone cudeńka z zamkiem z przodu - w Cropp Town.

Ponieważ szarość jest dość grzeczna, szczególnie w melanżowo-kraciastym wydaniu, zdecydowałam się na duże pierścionki i wisiorek. Ostatnio z biżuterią mam tak, że albo nie noszę jej wcale, albo w ilościach hurtowych.

Jak Wam się podoba?

Udanego tygodnia!

VamppiV

all photos by Perfectamente Photography

W zeszłym tygodniu miała okazję wybrać się na kolację w ramach festiwalu Restaurant Week - swoje wrażenia opisałam szczegółowo na Rozkoszach Umysłu. Z tej okazji postanowiłam wyciągnąć z szafy sukienkę, którą kupiłam rok temu, a miałam na sobie bodajże raz. Cekinowe cudo od Pull&Bear.

Nie jestem typem imprezowicza, natomiast na bardziej uroczyste wydarzenia cekiny mi nie pasują. Dlatego moja wymarzona kiecka leżała, czekając na lepszą okazję. A właściwie: czekając na zimę. Zainspirowana kilkoma sesjami street style, które mignęły mi w gazetach, postanowiłam oswoić cekiny w codziennym wydaniu.

W planach był glamour grunge - styl-paradoks. Grunge z założenia odrzuca to co eleganckie, zatem jego uświetniona wersja zdaje się być swoistą hybrydą, wręcz obrazą dla pierwszych założeń stylu. Ja jednak wierzę, że wszystko na tym świecie ewoluuje - także moda. I trend na łączenie rzeczy eleganckich z grunge'owymi bardzo mi się spodobał.

Taki był zamiar. Na szczęście nie napisałam tej notki przed otrzymaniem zdjęć (co czasem mi się zdarza). Musiałabym ją całą przerabiać. Planowana stylistyka na czarno-białych fotografiach zyskała posmak... retro. I przyznam, że taka wersja mnie bardzo mi się podoba.

Kawałek dalej znajdziecie fotografie w kolorze - na nich doskonale widać złoto-czarny odcień cekin. Wraz z włochatą fakturą sweterka i skórzanymi botkami nad kostkę, na szpilce, wkraczamy w klimat, który domyślnie ta stylizacja miała odwzorowywać.

Sweter to osobna historia - uwielbiam dzianiny, których teraz wszędzie jest pełno. Ja jednak swetrom stawiam duże wymagania - przede wszystkim mają być milusie. Dlatego zdziwiłam się, gdy zaczęłam szukać swojego ideału w sklepach. Cele miałam dwa:

- jeden sweter czarny jak sadza o fakturzy możliwie milusiej, najlepiej futrzak, które uwielbiam ponad wszystkie inne swetry,

- jasny (szary? beżowy?) sweter - miękki i o ciekawym splocie; banału w tej materii nie lubię.

Pierwszy cel zrealizowany, wyszperany w najnowszej kolekcji New Yorker. Na drugi ciągle poluję.

W trakcie zdjęć towarzyszył nam czarny kot. Każda czarownica ma kota - mam i ja. Zobaczycie go na nielicznych kadrach, gdyż jak to czarne koty - szybszy był od towarzyszącego mu cienia, w obiektywie aparatu przeistaczając się w plamy ruchu.

Gdyby kogoś nurtowało miejsce, w którym powstały zdjęcia - jest to poznańska kawiarnia "U Przyjaciół". Słyszałam o niej często, jednak dopiero za sprawą Perfectamente zajrzałam do środka. Choć nie jest to "mój" klimat - w sensie takim, że w domu czy miejscu pracy by mnie męczył - na zdjęcia nadaje się wspaniale. I kawę podają świetną, i herbaty oryginalne. Wrócę.

Kto z Was spostrzegawczy ten zapewne szybko małe zmiany na blogu. Od dawna marzyłam o równej szerokości zdjęć - w końcu znalazłam czas na realizację. Rozcinanie ich tekstem nagle przestało mi pasować. Zatem chwilowo będzie gościć taka stylistyka. Tekst i zdjęcia, osobno, choć ciągle razem. Dajcie znać jak się Wam to widzi i czy dobrze się ogląda.

Ściskam,

VamppiV